JUNIOR JOURNALIST WEDSTRIJD 2021 - 2022

Het leven in 2030

Gaelle Schmitt

Het was allemaal heel snel gegaan. Ik tuur door mijn raam. Het is donker buiten en automatisch kijk ik naar de hoge paal met het LED-uithangbord dat toont hoe het met de zuurstofvoorraad gesteld is. Het uithangbord toont een groene duim omhoog. Oef, alles is op dit moment OK. Sinds de kunststoffen koepel over onze gemeente geplaatst is, kunnen de bewoners opnieuw voorzien worden van frisse lucht, gewonnen uit de zuiveringsinstallatie hier wat verderop.

Hoe is dat nu allemaal zover kunnen komen... Rond deze tijd, het zal nu 5 jaar geleden zijn, gebeurde de grote milieuramp. Reeds lang voor deze ramp was geweten dat vele mensen leden aan mysterieuze longziekten. Velen waren kort van adem, kinderen zagen er bleek en mager uit, vogels vielen soms zomaar zonder reden dood uit de lucht. Onderzoek toonde aan dat het met de luchtkwaliteit zeer ernstig gesteld was. Dat kwam doordat een chemisch bedrijf uit onze buurt reeds vele jaren ongezien schadelijke stoffen uit zijn schoorsteen blies. Ook al zat op die schoorsteen een filter (zo vertelden ze het ons toch in de media).

De dag van de milieuramp startte nochtans rustig. Niemand kon vermoeden wat er ging gebeuren. Een kleine aardbeving had tot gevolg dat de schoorsteen van de chemische fabriek brak. De filter die de luchtuitstoot moest zuiveren viel naar beneden, de rook kwam ongefilterd naar buiten. De dag erna waren alle planten in een straal van 20 kilometer verdord en dood. Kleine dieren stierven, groter vee stond doodziek In de wei, vele mensen dienden te worden opgenomen in het ziekenhuis met allerhande klachten. Dit was allemaal de schuld van de luchtverontreiniging. Onderzoekers en wetenschappers toonden aan dat de natuur zich deze keer niet op eigen kracht kon herstellen. De mens moest drastische maatregelen treffen om het leven dat restte te redden.

De fabriek die mede de oorzaak van de ramp was, produceerde doorschijnende plastiek platen die werden gebruikt om plantenserres de bouwen. Plantenserres met glas waren ondertussen voorbijgestreefd omdat voorjaarshagelbuien en de daarbij horende glasbraak leidden tot het onbruikbaar zijn van de gekweekte gewassen. Vandaar was men dus overgeschakeld naar de kunststof platen. Op de gronden rond dat fabriek lagen nog containers vol van die kunststof platen, klaar om wereldwijd verscheept te worden.

Het plan groeide om deze platen te gebruiken om heel de gemeente te overkoepelen en zo bij wijze van spreken een giga-serre te maken waaronder het milieu zachtjes kon herstellen. Wij konden dus in onze huizen blijven wonen, onder onze gemeentelijke koepel en werden voorzien van zuivere lucht die in de koepel geblazen werd en die afkomstig was van een luchtzuiveringsinstallatie. Het prijskaartje van deze maatregelen was immens en werd deels doorgerekend aan de bevolking. Ik hoor mijn ouders daar vaak over klagen. Bij de opstart van dit gehele project ging het ook wel enkele keren mis. De sluisdeuren van de koepel haperden en vuile lucht kwam terug binnen. Of de luchtzuiveringsinstallatie had te kampen met energieleveringsstoornissen en zuiverde de lucht niet meer ... Men merkte deze problemen pas op omdat de planten terug begonnen te verdorren. Daarom werd op het dorpsplein een hoge paal geplaatst met daarop het LED-scherm. Het is een soort luchtsensor die de meeste luchtverontreiniging onmiddellijk opspoort en via het LED-scherm teken geeft of het goed- of misgaat. Op dit moment is het groene “duimpje omhoog” te zien. Maar het gebeurt ook dat het fout loopt. Dan verspringt het duimpje op rood en wijst het naar beneden, een fel alarm gaat dan af en de gemeentelijke bevolking grijpt snel naar de zuurstoffles. Per inwoner hebben we die thuis geleverd gekregen voor deze noodsituaties. Zo leven we dus al 5 jaar onder onze koepel. De meeste mensen proberen er binnen de koepel het beste van te maken. Buiten de koepel gaan is immers niet gemakkelijk. Vooreerst moet je dat zeer lang op voorhand schriftelijk aanvragen aan het gemeentehuis. De koepelsluizen gaan maar één keer per maand voor een kwartier open. Dan moet je zorgen dat je zuurstoffles volledig opgevuld is voor de trip. Daarna wordt je opgehaald door een speciale shuttle die je door de sluisdeur van de koepel naar buiten brengt. Daarna rijd je kilometers door verdord gebied dat niet meer te redden is, geheel die tijd houd je je zuurstofmasker op. Wanneer je dan eindelijk op bestemming komt, moet je er een maand blijven... Ah ja, de koepelsluizen openen maar maandelijks. Wanneer we familie buiten de koepel willen zien of spreken, gebruiken we meestal de vídeo chat. Gezellige eindejaars- of verjaardagsfeestjes met verre familie zijn verleden tijd, de knuffels van mijn oma, die buiten de koepel woont, mis ik al heel lang.

Ik mis mijn vroegere leven en ook mijn vroegere eten. Veel verse etenswaren hebben we niet. Ons eten komt meestal uit blik of uit glazen potten. Dat wordt ook maandelijks aangevoerd tijdens de opening van de sluisdeuren. Onder onze koepel wordt wel geprobeerd opnieuw groenten te kweken maar wanneer het laboratorium deze groenten test, blijken ze te giftig om te eten. We proberen alles op gemeentelijk niveau te organiseren, maar leuk is dit niet. Geen leuke reizen, geen weekendjes meer naar zee of de Ardennen. Nooit meer onbezorgd, steeds dicht bij de zuurstoffles blijven voor moest er iets haperen aan de zuiveringsinstallatie... Hoe lang deze situatie nog gaat blijven duren weet niemand. We mogen blij zijn dat we nog leven, maar onbezorgd zijn we nooit meer. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor dat de natuur deze verontreiniging te boven zal komen. Daarover durven de wetenschappers geen uitspraken doen.

TUUT, TUUT, TUUT! O NEE, daar gaat het luchtverontreinigingsalarm! Waar is mijn zuurstoffles? Ik graai In het rond en word verdwaasd wakker. Het is de wekker die op mijn nachtkast afgaat. Snel druk ik hem af en storm naar mijn slaapkamerraam. Geen hoge paal met een rood of groen duimpje op het plein, geen kunststoffen koepel over onze gemeente. Ik zucht opgelucht... Ik zucht nogmaals... ik ZUCHT, ik ADEM! Deze lucht komt niet uit de zuiveringsinstallatie, deze lucht is een gift van de natuur en is gratis. Plots besef ik dat ik de lucht die ik inadem steeds als vanzelfsprekend heb beschouwd. Door deze verschrikkelijke nachtmerrie lijkt ze plots heel kostbaar en ben ik dankbaar. Ik zet mijn slaapkamerraam open. “Kom maar binnen, frisse lucht!” zeg ik met een zucht.

Gaelle Schmitt - klas 5B - GBS De Toren Melsele

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina met uw netwerk.