TICKETS BESCHIKBAAR VANAF OKTOBER 25
DRIE STRAFFE, WASE JEUGDSCHRIJVERS
GREGIE DE MAEYER (1951-1998)
beeld © Alex Deyaert
DIRK BRACKE (1953-2021)
beeld © Pelckmans Uitgev.
HEDWIG VAN DE VELDE (°1940)
Lees ook het portret dat Jan van Coillie van hem maakte in het Lexicon van de jeugdliteratuur.
Zonen Jan en Peer met hun nonkel Jules, broer van Gregie, aan het straatnaambord. “Hij was een rebels kind.”© dvk
Op 29 juli 1998 stierf Gregie de Maeyer, vaak gelauwerde tekenaar en schrijver van vele jeugdboeken. Hij brak een lans voor het statuut van de illustrator.
Speels, veelzijdig, creatief: dat was Gregie de Maeyer allemaal in zijn korte leven. In 1976 brak hij door met de illustraties van “De heksenschool” van Henri van Daele. Hun samenwerking was vruchtbaar: De Maeyer illustreerde alles samen meer dan 30 boeken van Van Daele. Gregie de Maeyer was een echte vernieuwer in het genre: hij tekende uitbundig, vrolijk, stout en karikaturaal.
Hij ijverde ook voor erkenning van jeugdboekenillustratoren. Als een van de eersten eiste hij dat de naam van de tekenaar ook op de cover zou staan.
Vele prijzen
Vanaf 1985 begon Gregie de Maeyer zelf te schrijven. Voor “Pief, poef, paf, mijn broek zakt af” kreeg hij een Boekenleeuw. In 1995 won hij de driejaarlijkse Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Jeugdliteratuur voor “Fietsen”. In het buitenland won De Maeyer als eerste Vlaming de “Premio Grafico” in Bologna, voor zijn boek “Boerenjongens”.
Totaalspektakels
Gregie de Maeyer stak voor televisie ook de animatiereeks “Saartje en Sander” in elkaar en maakte theaterproducties als "Juul" en "Manneke van glas", samen met kunstenaar Koen Van Mechelen.
Gregie de Maeyer overleed aan een hartaanval op 29 juli 1998, hij was amper 47 jaar oud. In Kruibeke, in de straat waar hij woonde, staat nog altijd het bronzen beeldje van een fietsertje te zijner ere.
Kristien Bonneure
Dirk Bracke is een van de bekendste Vlaamse jeugdauteurs. Heel wat van zijn boeken zijn bekroond in binnen- en buitenland, en vertaald in het Deens, Duits, Spaans en Pools. Gespreid over drie decennia schreef hij bijna 40 jeugdboeken, vaak over heikele maatschappelijke thema's. Daarmee bereikte hij verschillende generaties jongeren. Zijn boeken dienden vaak als inspiratiebron voor schoolopdrachten en waren het onderwerp van menig boekbespreking.
Dirk Bracke debuteert in 1993 met "Steen", een verhaal dat zich afspeelt tijdens de ijstijd. Tot dan is hij aan het werk in een postsorteercentrum, na een handelsopleiding. "Steen" wordt in 1988 al gepubliceerd in de reeks "Vlaamse Filmpjes", jeugdboeken die worden uitgegeven als tijdschrift. Bracke werkt het verhaal nadien pas uit tot een volwaardige jeugdroman.
Een jaar later al brengt Bracke zijn tweede boek uit, "Blauw is bitter": een verhaal over kinderprostitutie op de Filipijnen. De inspiratie haalt Bracke uit een reportagereeks in het magazine Knack, over kinderprostitutie in Zuidoost-Azië. De toon voor zijn volgende boeken is gezet: Bracke gaat geen enkel maatschappelijk thema nog uit de weg.
De grote doorbraak komt er in 1996 met "Het uur nul", een verhaal over een tiener met aids. Bracke heeft zijn stijl gevonden: hij schrijft volwassen verhalen, op maat van jongeren. Zijn stijl is direct en onverbloemd, ook als het gaat over seks of geweld. En nee, het verhaal loopt niet altijd goed af.
Bracke wordt daarom de bad boy van de Vlaamse jeugdliteratuur genoemd. Maar de schrijver maakt er een erezaak van om pas een verhaal over een bepaald thema uit te werken na grondige research. Hij verdiept zich onder meer in drugs, oorlog, incest, prostitutie en bendegeweld. Voor "Back" en "Black" gaat hij mee op patrouille met de Brusselse politie, en voor "Het Engelenhuis" (in 2010 verfilmd door Hans Herbots) praat hij met geïnterneerde tienermeisjes. Adil El Arbi & Bilall Fallah verfilmden Black en Sorry doet geen pijn meer.
Zijn boek "Watervrees" verscheen in 2019. In de zomer voor zijn dood schreef hij "Chicago". Dat boek verscheen postuum, in 2023, twee jaar na zijn overlijden.
beeld © Wannes Nimmegeers voor De Morgen
Lees ook het portret dat journalist Paul Notelteirs schreef voor De Morgen in 2021:
Dirk Bracke, de jeugdschrijver die zijn lezers geen happy end wou voorschotelen: ‘Ik wilde hen uit hun veilige nest duwen’
Hedwig van de Velde werd geboren te Zwijndrecht, kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
In zijn jonge jaren hanteerde hij al de pen. Voor het blad van zijn jeugdbeweging schreef hij verhaaltjes, voor zichzelf gedichten.
Als leraar Nederlands en geschiedenis in Antwerpen begon hij aan historische jeugdromans. Zijn eerste inspiratiebron, de Grieks-Romeinse tijd, kwam rechtstreeks voort uit zijn lessen en zijn reizen. Maar gaandeweg werd hij ook geboeid door wat recenter en dichter bij huis gebeurde. De Schelde, de polders, de zee vormen vaak het decor van deze verhalen.
De voorbereiding van een boek vindt hij prettig, ook al vergt die inspanning. Het schrijven zelf, bedwelmend. Hij vertoeft dan in een andere wereld. De plaatsen waar het verhaal zich.afspeelt verkent hij graag zelf, of dat nu Italië is of het eigen land.
TWEE TOPSOPRANEN
Liebeth Devos maakte haar debuut in 2006 in De Munt (Brussel) als Despina/Così fan Tutte, een productie in samenwerking met de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Het jaar daarna nodigde De Munt haar opnieuw uit voor Ilse in de wereldpremière van Frühlings Erwachen van Benoît Mernier en Papagena/Die Zauberflöte. Datzelfde jaar zong ze haar eerste Johannes Passie met de Academy of Ancient Music onder de leiding van Richard Egarr. In de zomer van 2008 vierde ze haar debuut in Teatro La Fenice (Venetië) met Death in Venice olv dirigent Bartoletti.
De jonge Belgische sopraan studeerde aan de muziekschool van Beveren-Waas waar ze afstudeerde voor Theater, Voordracht en Hobo. Ze studeerde zang bij Lieve Suys en daarna bij Stefanie Friede aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium waar ze ook les kreeg van Lucienne Van Deyck, Jozef De Beenhouwer en Guy Joosten. Ze studeerde af met grote onderscheiding aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth waar ze les kreeg van José Van Dam en Susanna Eken.
In April 2004 zong ze de rol van Miss Wordsworth/Albert Herring, een productie van de operastudio van Vlaanderen geregisseerd door Guy Joosten. In april 2005 zong ze de rol van Meleagro in La Corona van Gluck, een productie van het Vlaams Conservatorium van Antwerpen. In 2006 zong ze Dido and Aeneas voor de opening van het Festival van Vlaanderen in Brussel. In 2007 zong ze Barbarina/Le Nozze di Figaro in een productie van Aix-en-Provence geregisseerd door Vincent Boussard. In de Vlaamse Opera maakte ze haar debuut met Barbarina, waarna ze werd teruggevraagd voor Luc van Hove’s La Strada en Lucia/The Rape of Lucretia. Dit seizoen zal ze er te horen zijn in Don Carlos, Peter Grimes en zingt ze de hoofdrol, Helena, in de wereldcreatie The Rage of Life.
Naast haar operacarrière zingt Liesbeth Devos veel concerten. Ze zong reeds met The Academy of Ancient Music en met het Belgische barokorkest Il Fondamento. Met De Filharmonie olv. Michael Schönwandt zong ze Les Illuminations van Britten in de Elisabethzaal te Antwerpen. Met The Academy of Ancient Music ging ze op tounee door Azië als soliste in The Nelson Mass van Haydn.
Toekomstige projecten zijn oa het Stabat Mater van Pergolesi Boston (VS) en haar debuut in de opera van Luik met de barokopera L'inimico delle donne van Galuppi beiden olv Rinaldo Alessandrini. Ze vormt een liedduo met haar pianist Lucas Blondeel. Ze wonnen de eerste prijs op de Kurt-Leimer competitie in Zürich en waren finalist van de Bayrische Rundfunk Liedwettbewerb in Bayreuth. Volgend seizoen zullen ze te horen zijn met een Haydn/Mozart programma en dit op verschillende plaatsen in België.
Liesbeth Devos won verschillende beurzen aangeboden door de Piet-Stautkring, Belgacom, Spes, Inspiratum, Robus en de Oranjebeurs. Voor haar inzet als vertolkster van Belgische muziek werd ze bekroond met de Pelemans prijs.
Opera Ballet Vlaanderen
Vertel anderen over ons.