Familienieuws

In memoriam 

Licht breekt kleuren,

alles ontbindt.

Uit sterrenstof geboren,

lost de mens weer op,

daar waar het heelal begint.

De cirkel is rond.

Niets gaat verloren.

gepost 19/02/2021

gepost 27/10/2020  -  ALLERHEILIGEN 2020

In hun spoor 

We vergeten ze niet, de mensen die met ons verweven zijn 

in liefde en gebaren, in woorden en verhalen

die we blijven herhalen.  

We zien ze niet, we horen ze niet, maar ze bestaan,

zolang we hen ons herinneren, 

zolang hun namen tussen ons 

heen en weer gaan. 

Those we love don't go away

they walk beside us everyday. 

Unseen, unheard

But always near.

Still loved, still missed

forever dear.

gepost 20/10/2020

In warme herinnering aan

Fernand Stuer

overleden op 17 oktober 2020.

Hij werd 89 jaar.

Hij was sociaal bewogen,

een stuwende kracht in het verenigingsleven.

Lid van Davidsfonds,

langer dan wie ook in de afdeling Haasdonk.

Maar bovenal en vooral

was hij meer dan 60 jaar gelukkig samen met Irene,

het liefdevol vake van een gezin van zes

en een fier grootvake van 17 kleinkinderen

en 5 achterkleinkindjes.

We leven stil met hen mee.

Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. ‘Ik ga voor geruime tijd op reis,’ zei hij, ‘maar ik weet niet voor hoelang. Ik neem dus maar zo afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn. Misschien wel voor altijd.’

Ze schudden elkaar wel vijf keer de hand en omhelsden elkaar ook, zoals dat bij een afscheid voor lange tijd of voor altijd hoort. ‘Laat je nog iets van je horen’? vroeg de eekhoorn.

Maar de mier had zich al omgedraaid en riep vaag, terwijl hij langs het bospad liep: ‘Ja, elke keer als jij aan mij denkt’. En toen verdween hij uit het zicht en bleef de eekhoorn alleen achter. Wat zou dat voor een reis zijn?, dacht hij, maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen.

Niet lang daarna dacht de eekhoorn aan de mier. Hij miste hem zo hard dat hij naar buiten liep en heel hard riep: ‘Mier!’ Maar er was geen spoor van de mier te bekennen. De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. Hij moet heel ver weg zijn, dacht de eekhoorn, maar hij laat van zich horen als ik aan hem denk.

Toen neuriede hij zachtjes het liedje dat de mier dikwijls floot. En nog eens en nog eens. En telkens glinsterden zijn ogen en dacht hij: mier, mier!

Toon Tellegen

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina met uw netwerk.