IN MEMORIAM

Licht breekt kleuren,

alles ontbindt.

Uit sterrenstof geboren,

lost de mens weer op,

daar waar het heelal begint.

De cirkel is rond.

Niets gaat verloren.

november 2023

‘We bestaan zolang we nabestaan, we sterven in de anderen.’

Bernard Dewulf

in het boekje Late dagen, dat hij schreef kort voor zijn overlijden.

Zolang we het beeld van wie we missen, niet loslaten,

zolang we hun namen tussen ons heen en weer laten gaan,

zolang we de herinneringen aan hen blijven delen, 

koesterend, weemoedig, hopend,

zo lang blijven ze in en door ons nabestaan.

november 2022

Zoveel namen om te noemen. Zoveel liefs om niet te vergeten. Zoveel herinneringen om te koesteren.

Zoveel om te bewaren, voor altijd, dichter dan dicht.

Afscheid nemen is niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden. 

'Het draait om verdwenen mensen die nog in je leven zijn, om de hoop degenen die je in het verleden bent kwijtgeraakt

ooit weer tegen te komen. Het onherstelbare heeft nooit plaatsgevonden, alles wordt weer zoals het was.' 

uit het boek Kleedkamer in kindertijd

Patrick Modiano

Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. ‘Ik ga voor geruime tijd op reis,’ zei hij, ‘maar ik weet niet voor hoelang. Ik neem dus maar zo afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn. Misschien wel voor altijd.’

Ze schudden elkaar wel vijf keer de hand en omhelsden elkaar ook, zoals dat bij een afscheid voor lange tijd of voor altijd hoort. ‘Laat je nog iets van je horen?', vroeg de eekhoorn.

Maar de mier had zich al omgedraaid en riep vaag, terwijl hij langs het bospad liep: ‘Ja, elke keer als jij aan mij denkt’. En toen verdween hij uit het zicht en bleef de eekhoorn alleen achter. 'Wat zou dat voor een reis zijn?', dacht hij, maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen.

Niet lang daarna dacht de eekhoorn aan de mier. Hij miste hem zo hard dat hij naar buiten liep en heel hard riep: ‘Mier!’ Maar er was geen spoor van de mier te bekennen. De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. 'Hij moet heel ver weg zijn', dacht de eekhoorn, 'maar hij laat van zich horen als ik aan hem denk.'

Toen neuriede hij zachtjes het liedje dat de mier dikwijls floot. En nog eens en nog eens. En telkens glinsterden zijn ogen en dacht hij: 'Mier, mier!'

Toon Tellegen

Overlijdensberichten die ons worden overgemaakt,

delen we in uw naam met alle leden van Davidsfonds Beveren-Zuid. 

Melden kan via de bestuurleden of  lvanraemdonck@hotmail.com 

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina met uw netwerk.