Home > In de kijker > De onvermoede kunstenaar in Jean 

De 

onvermoede 

kunstenaar 

in 

Jean 

                                                                                                                                                                                                                                                                                Estoril. Badplaats in Portugal

Wanneer ik thuis in de bureaukamer de kastdeur open, zie ik daar een stapel boekjes liggen met afmetingen van héél klein tot A3 formaat.  Er staan tekeningen en aquarellen in die ik bij allerlei gelegenheden door de jaren heen maakte.  Je kan er ook allerlei nota’s en opmerkingen in terug vinden.

Als wij ons de vakanties van de laatste 30 jaar voor de geest willen halen, dan vinden we daar heel wat mooie herinneringen in terug.

DE BOEKJES

In de jaren 70 volgde ik enkele jaren les aan de academie van Beveren.

Ik herinner me nog hoe Wim van Remortel een aquarel van mij een 'upgrade' gaf met enkele strepen verf. Hierbij doopte hij per vergissing mijn borstel in zijn borrel in plaats van in het waterglas!

Daarna viel het tekenen en aquarellen wat stil. Wat ga je doen als je niet meer naar de academie gaat?

Ik besloot om alles te tekenen “wat voor mijn neus” kwam.

Gaan we de stad in, of naar een park, of op vakantie: overal neem ik een schetsboekje

en potlood en tekenstift mee.

"Ik besloot om alles 

te tekenen

'wat voor mijn neus'

kwam."

Engeland. B&B Chislet.

Antwerpen, Graanmarkt.

Vanop het terras van … Hoe heette dat café ook al weer,

waar nu “Le Pain Quotidien” is?

Eén keer per maand ga ik met een tekenvriend een dag op stap. We nemen bijvoorbeeld de trein en rijden naar, ik zeg maar, Charleroi of Gent.

We wandelen er rond, tekenen hier en daar, eten wat.

Op zo’n dag neem ik wat meer spullen mee: een rugzakje met boekje, doosje aquarelverf, vergeet het potje water niet, pennenzakje.

En ook, je moet op alles voorbereid zijn, een stuk nopjesplastiek waar je op kan gaan zitten in het gras of om te gebruiken op de bank, als die nat of vuil is.

Melsele.

Goed zitplekje op de bank voor het oude gemeentehuis.

Een probleem dat telkens terugkomt is trouwens het vinden van een geschikte zitplaats. Hier enkele voorbeelden:

 

  • De bank staat met de rug naar het onderwerp.
  • De bank heeft een schuin zitvlak, waardoor het potje water dreigt weg te glijden en je zonder water valt.
  • Er stopt een vrachtwagen voor je neus en die blijft staan.
  • Of hij rijdt even later al verder, maar heeft een deel van je onderwerp opgeladen.
  • Er staan paraplus op het terras, zodat je de torenspits niet kan zien.

Kopenhagen. Frederikskerk en Amalienborg. Ik zat op de plankenvloer van het Operahuis.

Ik werk buiten niet zo lang aan een werkje.

Maximum een uur denk ik. Te lang prutsen kan de sfeer van de aquarel bederven.

Er kunnen ook andere redenen zijn om te stoppen: het begint te regenen, het is tijd om te eten of om de trein te nemen.

Oostenrijk. Salzburg. Café Tomaselli.

Deze tekening staat in een Moleskine boekje met op de linkerzijde volgende tekst:

 

 

'In café Tomaselli staat een vriendelijke serveerster aan het gebak.

We bestellen lekkere citroentaart en cake met koffie. De serveerster brengt het gebak, een ober brengt de koffie. Wanneer we willen betalen moet de koffie aan de ober betaald worden en het gebak aan de serveerster.

Dus niet alles in één keer betalen: gebak aan hààr, koffie aan hém.

Maar het is een prachtige zaak.

En tegenover het gebouw van de universiteit staan honderden fietsen tegen de gevel.'

Portugal. Coimbra.

Een aquarel gemaakt langs de Mondego rivier, tussen de vissers.

Spanje. Barcelona.

Na een half uurtje tekenen en verven, gevlucht voor de regen. Misschien wel gered door de regen. Als ik voortgewerkt had, was er misschien minder sfeer geweest in de aquarel.

Lissabon

Het beroemde Trammeke Elétrico 28E genomen en uitgestapt aan de halte Largo das Portas do Sol. Je kan van hieruit de Taag zien.

Frankrijk. Boulogne-sur-Mer.

Vanop een caféterras.

En als er een geel reclamebord op de voorgrond staat dan wordt dat mee geschilderd!

Sint Amands. Een in eerste instantie mislukte aquarel. Dan wat water eroverheen geborsteld en het landschap in de zon veranderde in een landschap in de mist.

Antwerpen.  Als je in de voormiddag gaat zie je de stad in tegenlicht en ziet het er eerder grijs uit.

Leut. Het kasteel van Vilain XIIII.

Deze Vilain XIIII was familie van die van Bazel. Mijn overgrootvader verhuisde van Visé naar Leut om er koetsier te spelen van de graaf. Dat was in de jaren 1800 en zoveel.

Sicilië. Catania. Via Etnia en Piazza Università. 

Ik vind soms voor mij nieuwe manieren van tekenen.

Hier een kribbeltekening met weinig detail.

Berlijn. Gendarmenmarkt

De schetsboekjes zijn mooie vakantieherinneringen geworden.

Hier een schets met een tekst van Jenny.

Portugal.

Op straat aan onze Pousada de Condeica Coimbra.

Het

bezoek

aan

Le Jas de

Bouffon

In het boekje van een vakantie in de Provence staat volgend verhaal:

 

'Le Jas de Bouffon' is het woonhuis geweest van Paul Cézanne. Dat wilden we zien! Dus wij vol verwachting op weg met de auto.

Op de snelweg nemen we de afrit 'Le Jas de Bouffon' en zien dan overal pijlen met die naam. Blijkt dat er een rusthuis 'Le Jas de Bouffon' is, een school, een B&B, een kapper, een pitabar, allemaal aangegeven met een pijl  'Le Jas de Bouffon', maar nergens de 'Jas de Bouffon' die wij zoeken. 

Tenslotte zijn we op zoek gegaan naar iemand om de weg te vragen.

In een parkje bij de spoorweg zitten twee oudjes, een man en een vrouw. Ze weten het allebei, maar jammer genoeg zijn ze het niet eens over het aantal rotondes, links of rechts en de afstand.

De vrouw haalt uiteindelijk de overhand en terwijl een goederentrein met veel lawaai passeert, legt ze met hand en stok uit hoe ik moet rijden.

Net als de trein gepasseerd is, versta ik nog “aux feux rouges” en ze vraagt “Vous avez compris?”

We zeggen “oui” en vluchten weg, de oudjes achterlatend in een levendig nagesprek met wijzende wandelstokken en armen over rotondes en parken.

En toch, uiteindelijk gevonden: het was "aux feux rouges".

Portugal. Nazaré. Vanop het dakterras van ons hotel.

MENSEN 

Mensen die TV kijken of lezen blijven meestal braaf zitten.

In andere situaties blijven mensen wel zitten, maar veranderen ze voortdurend van houding. Dan is het een kwestie van snel te zijn of een beetje te onthouden hoe ze erbij zaten of stonden.

Dat zie je bijvoorbeeld in een stationshal of op een terras of in een park.

Kinderen moet je supersnel tekenen.

... een kwestie

van snel te

zijn

Etse

spelend (pardon: gamend) op zijn GSM

 

   Stadspark Antwerpen. Zomer 2020.

   Tegenlicht. De vrouw bleef netjes zitten. De man bewoog de hele tijd.

   Bovenaan enkele kinderen in de zandbak. Super beweeglijk.

In een Klosterhotel op weg naar Wenen.

De tekst: “ Dikke mijnheer in Gasthof Klosterhof.

(kon goed eten en halve liters drinken)

Portugal. Nazaré.

Vrouw in traditionele klederdracht (met zeven rokken). Nazaré was tot in de jaren van Salazar een stad van vissers. De mannen deden de visvangst, de vrouwen de “business”. Bij de overschakeling naar toerisme doen zij nog steeds de business, nu het verhuren van kamers.

Een hele uitdaging laatst was toen ik in de inkomhal zat van Sint Augustinus in Wilrijk. De mensen moeten in deze Coronatijd in rij aanschuiven, dat gaf me per persoon een kleine minuut om ze te tekenen.

Het is heel plezant om te zien hoe verschillend mensen zijn, wat ze zoal zeggen, welke attributen ze bij hebben.

                                                                                                        Inkomhal Sint Augustinus Wilrijk. 

                                                                                                                    Aanschuiven in Coronatijden

                         

 

Sint Vincentius Antwerpen.

Een man zit stevig in zijn stoel te wachten op zijn vrouw

KAARTJES 

Het plezante aan kaartjes maken vind ik het bedenken van wat er op zal staan. De meeste zijn bedoeld voor een verjaardag, maar het kan ook gewoon iets zijn om iemand te verrassen, of ter gelegenheid van een  bepaalde gebeurtenis.

Cabezudo, dwergfiguur met dik hoofd in San Sebastián.

Deze dwergen maken met hun varkensblazen de straten onveilig tijdens de “Semana Grande”. Prentje gestuurd naar Pedro, een neefje van onze kleinkinderen in Nazaré.

“We missen jullie”.

Voor de buren in de straat tijdens de eerste lockdown.

N.a.v. de feestelijke opening van de fietssnelweg F4

tussen Beveren en Melsele.

De inspiratie kreeg ik in een slapeloos nachtje.

Verjaardagkaartje voor de cafébaas van Café Boekowski. Dit café aan het nieuwe gerechtshof in Antwerpen, is een boekencafé, waar regelmatig optredens zijn van muzikanten, schrijvers en dichters. Als er geen Corona  is, tenminste.

Kerstkaarten

Sinds een twintigtal jaren maak ik een kerstkaartje om naar familie en vrienden te sturen. Jenny zoekt een originele en mooie tekst, en ik maak er een toepasselijke illustratie bij.

Dit is het kaartje van 2019. De tekst was het stadsgedicht van Maud Vanhauwaert  “Wij wonen in één stad …” De aquarel is gebaseerd op een foto gevonden op het internet. Daarop stond een straatartiest, omringd door toeschouwers. Enkele figuren verplaatst of weggelaten en je ziet de Heilige Familie, omringd door toeschouwers.

PORTRETTEN

'... ambachtelijk

werk'. 

Om het gelijkend te maken vertrek ik van een foto die ik met hulp van een lichtbak overteken op het papier.

En dan nog is het een hoop priegelwerk om alles op zijn plaats te krijgen. Een oog, iets te breed of te smal, je ziet het onmiddellijk! Om nog maar te zwijgen van het aanbrengen van de juiste kleuren.

Ik beschouw het een beetje als “ambachtelijk werk”.

Als het uiteindelijk lukt is het resultaat wel heel mooi.

Jean Humblet 

april 2021

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina met uw netwerk.