Koestert u een gedicht? Een poëtische tekst?
Deel het met ons. Mail het naar info@davidsfondsbeverenzuid.be
januari 2025
IK WILDE JE IETS MOOIS VERTELLEN
Ik wil je iets vertellen nu je wakker bent,
weer wakker bent en bungelt in mijn armen,
nu ik naar de stilte en mijn bed sta te verlangen.
In zomernachten kan ik de sterren horen vallen,
het geluid van een feest waar ik nu had kunnen zijn,
een tuin vol lichtjes met een onbekende die nog altijd rookt.
Een meisje dat mij midden in een zin zou kussen en verdwijnen
in de nacht en niemand daar zou weten wie ze was.
Ik wilde je iets moois vertellen,
niet over donker waar we heen gaan,
hoe de wereld stopt met draaien,
vlam vat, valt-
Ik wilde je iets moois vertellen,
over hoe jij groter wordt en mooier,
dat ik dood ga van geluk om jouw bestaan.
Ik wilde jou iets moois vertellen
maar je slaapt.
Ingmar Heytze
Een gedicht om mee te beginnen? Ja hoor!
N.a.v. Gedichtenweek 2025 viel dit gedicht in onze mailbox. Van Greet, Tine, Juliette, Erna en Irene, die samen het literair gezelschap, de Passanten, vormen
december 2024
Allerliefste, ek stuur vir jou ’n rooiborsduif
Allerliefste, ek stuur vir jou ’n rooiborsduif
want niemand sal ’n boodskap wat rooi is skiet nie.
Ek gooi my rooiborsduif hoog in die lug en ek
weet al die jagters sal dink dis die son.
Kyk, my duif kom op en my duif gaan onder
en waar hy vlieg daar skitter oseane
en bome word groen
en hy kleur my boodskap so bruin oor jou vel
Want my liefde reis met jou mee,
my liefde moet soos ’n engel by jou bly,
soos vlerke, wit soos ’n engel.
Jy moet van my liefde bly weet
soos van vlerke waarmee jy nie kan vlieg nie
Breyten Breytenbach
(1939 - 2024)
In warme herinnering aan Breyten Breytenbach die in Parijs op 85-jarige leeftijd overleed. Hij was een van de grootmeesters van de Afrikaanse literatuur en een veelzijdig, invloedrijk iemand. Als schrijver, dichter, essayist, schilder en antiapartheidsactivist drukte hij zijn stempel. Zijn gedicht Allerliefste, ek stuur...werd gekozen tot het mooiste Afrikaanstalige gedicht.
Toen Breytenbach tachtig werd, maakte de Zuid-Afrikaanse schrijver Charl-Pierre Naudé een selectie van de liefdesgedichten uit Breytenbachs ontzagwekkende oeuvre en bundelde ze in Allerliefste - de 25 mooiste liefdesgedichten die iedereen gelezen zou moeten hebben . Een aanrader.
november 2024
Het is het uur van de wereld, de val
door het scherm. Wij kijken
naar de oorlog die vuil is en ver,
en onze woonkamer heeft ingenomen.
Er is geen ontkomen eenmaal
het geweld onze ogen verovert.
Wij zwijgen, van alles wat ons is
gescheiden, terwijl het uur zich voltrekt.
Men zou zijn glas willen grijpen, vragen
hoe laat we eten, maar wij blijven stom.
Hoe raken wij weer in vrede
met deze kamer, in oorlog met ons?
Wij moeten de straat op. Daarom.
Daarom
- Charles Ducal
"Alles begint met taal: het mooiste waartoe we als mens
in staat zijn, en helaas ook het meest barbaarse."
Alicja Gescinska over de filosofie van vergeving
in DSL De Standaard der Letteren, za 2 nov 2024
sep 2024
Herfst is de tijd van vermoeden, niet van weten.
Van tasten, niet van grijpen. Van eerst met mijn duim
het waas wegvagen van een purperen pruim
en van voelen en van dàn pas eten.
Herfst is rustig doende, niet als zomer doende was,
met dat druk ondernemen, proclameren en oprichten
en met uitbreiden en met weer iets anders stichten.
Herfst vertraagt een ogenblik de pas.
Een krekel zit nog vol te houden in het gras.
en op de grintweg snort een laatste bij.
Wat vorig jaar nog komen moest, is nu voorbij.
Maar de geest is vrij.
Om te berekenen en te weerleggen en te ijken.
En om te rangschikken en te bevragen, te beschouwen en te kijken.
Herman De Coninck (1944-1997)
uit: De Gedichten, Amsterdam/Antwerpen: De Arbeiderspers, 1998
eerder in Ter ere van de goedertieren maan. Brugge & Nijmegen: Orion & Gottmer, 1979
Herman De Coninck maakte een groot aantal (vrije) vertalingen van gedichten van Edna St. Vincent Millay (1892-1950). ‘Herfst is de tijd van vermoeden’ is er een van.
Edna St. Vincent Millay was een Amerikaans dichteres, toneelschrijfster en activiste. Voor haar prozawerk gebruikte ze het pseudoniem Nancy Boyd. Zij ontving in 1923 de Pulitzerprijs voor poëzie, waarmee ze de derde vrouw was aan wie deze prijs werd toegekend.
bron Wikipedia
Beluister het origineel van Edna St. Vincent Millay
Sonnet 161
Tranquility at length when autumn comes,
Will lie upon the spirit like that haze
Touching far islands on fine autumn days
With tenderest blue, like bloom on purple plums;
Harvest will ring, but not as summer hums,
With noisy enterprise — to broaden, raise,
Proceed, proclaim, establish: autumn stays
The marching year one moment; stills the drums.
Then sits the insistent cricket in the grass;
But on the gravel crawls the chilly bee;
And all is over that could come to pass
Last year; excepting this: the mind is free
One moment, to compute, refute, amass,
Catalogue, question, contemplate, and see.
februari 2023
Valentijnsgedachte voor langer dan één dag
Als avontuur verdwalen is, verlies ik mij
het liefst in alle trage zinnen die je zei.
Je leert me horen met jouw ogen en ik zie
mezelf verbijsterd staan. Het lijkt wel poëzie.
Je kleine stem heeft mij van schor geschreeuw genezen.
Met jouw gedachten kan ik alle bloemen lezen.
Ilja Leonard Pfeijffer
in 'De Nederlandse poëzie van de twintigste en de eenentwintigste eeuw in 1000 en enige gedichten'
De leidraad doorheen zijn persoonlijk dwalen in de mooiste Nederlandse gedichten ooit, maar op Valentijn enig mooie woorden om aan te reiken aan wie je lief is
juni 2022
op het spandoek BIB Beveren
Vrouw van Kallo
Zij die trots, die lief, die zacht,
zij die vecht, die huilt, die lacht,
ze is meer kwijt dan ze heeft gewonnen,
het likken van oude wonden,
het toegeven van zonden,
die ons allen onlosmakelijk aan elkaar hebben gebonden.
Voor sommige is het de was en de plas,
de kleren gestreken en netjes in de kast.
Daar waar zij ook al haar geheimen bewaart.
Het krijgen van kinderen, het opgeven van dromen,
of het ondersteunen van de generatie die nog moet en zal komen.
Het zorgen voor, door geen andere keuze,
het verwerken van pijnen,
die nooit echt zullen verdwijnen.
En zij, nog zo jong maar, leert haar kind al hoe te spreken,
nadien te wandelen
in het leven,
maar ook zij, die gelooft in oudere normen en waarden
en zij die beweert dat elke vrouw een deel is van moeder aarde.
Zij die in het niets staarde en daar haarzelf terugvond.
Maar ook zij met tranen ouder dan ikzelf,
zij die stukken gaf tot ze nog maar bestond uit de helft,
zij die elke cent telt.
Maar alles is nu goed,
en morgen wordt het beter.
Dat weet ze,
ze is eraan gewend.
Zij met pijn in de knieën en de rug van het werken tot laat nadat iedereen sliep,
zij die wel om hulp riep maar niemand die haar kon horen,
zij die op de verkeerde plek was geboren maar wel het beste ervan maakte,
zij die met haar leven meer mensen dan ze beseft, raakte.
Zij die trots, die lief, die zacht,
zij die vecht, die huilt, die lacht,
ze lacht, nog steeds,
ook als niemand haar ziet.
Ze plooit, ze vouwt,
zij die vooral zichzelf vertrouwt.
Ze buigt en zucht,
zij die ploetert, vol woede,
zij die verloren en nog steeds zoekt,
zij die werkt, zij die binnensmonds vloekt,
zij die eerder stil en zij die liever roept.
Dat is vrouw zijn voor mij,
eindeloze kracht, zelfs alleen, zelfs in de nacht,
zelfs wanneer er niemand op haar verhaal wacht.
Hind Eljadid
maart 2022
Steeds gedacht: één soldaat maakt nog geen oorlog.
Maar nu met man en macht gezocht naar geruststelling,
naar de winter in een zwaluw zien overgaan, of de boter
op het aanrecht bestuderen en hoe snel zacht, dat iets nog
zacht kán worden in deze wereld en we allemaal zo smeerbaar,
maar de kou spat van beeldschermen, uit radiostemmen.
Ze zeggen dat de veldslag is begonnen, dat anderhalve
rus en een paardenkop dit wilden, terwijl wij toch weten dat
vrede meer aanzien geeft dan geweld, dat alleen menslievendheid
je een stoel in de geschiedenis geeft. En ook: een vechtersjas of een
ijzervreter is geen identiteit, het is een mal waar je jezelf in giet.
Wie het zwaluwnest bevuilt, broedt uiteindelijk zijn eigen ei kapot.
Het volgende moeten we onthouden: dat we allemaal als
vluchteling geboren worden, op zoek naar de juiste plek,
naar veiligheid en wat voorspoed, een liefkozende blik.
Dus maak vrij baan in het hart, want daar is een onmeetbare
ruimte. En bedenk dit: in ieder welkom zit een schuilkelder.
Marieke Lukas Rijneveld
over de oorlog in Oekraïne
gepost 29/06/2021
DE ZEER OUDE ZINGT:
er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk
als het hart van de tijd
als het hart van de tijd
Lucebert
gepost 11/04/2021
‘Wij van elkaar – we weten het –
als uiteinden, maar ook als
bomen van elkaar, waartussen
niets, wat onkruid, niets.
We weten het van horen luisteren:
hoe alles luistert, de regen naar
het gras, als van elkaar
een vermoeden, dat het was.
Hoe de bomen, buiten adem, wij,
onbuigzaam, en het onkruid, en
alles uiteindelijk luistert.
Al is er nooit iets
dat zegt.’
Patricia De Martelaere
uit Niets dat zegt (Meulenhoff, 2002)
gepost 06/11/2020
Onder de appelboom
Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom
ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom
toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom
en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was
gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.
Rutger Kopland
gepost 27/10/2020 - ingestuurd door Lutgarde Van Raemdonck
Hij sterft langzaam
Hij sterft langzaam,
degene die niet reist,
degene die niet leest,
degene die niet naar muziek luistert,
degene die niet door zijn ogen weet te vinden.
Hij sterft langzaam,
degene die zijn gevoel van
eigenwaarde vernietigt,
en die nooit hulp of steun vraagt.
Hij sterft langzaam,
degene die de slaaf der gewoonte wordt
en elke dag dezelfde paden bewandelt,
en die nooit van mijlpaal verandert,
degene die nooit een risico neemt
om de kleur van zijn kleren te veranderen,
of nooit met een vreemde praat.
Hij sterft langzaam,
degene die passie vermijdt
met de gepaard gaand wervelwind van emoties
van degene die het licht terug in de ogen brengt
en gewonde harten geneest.
Hij sterft langzaam,
degene die niet van koers durft veranderen
als hij ongelukkig is
op het werk of in de liefde,
degene die geen risico’s durft te nemen
om zijn dromen te realiseren,
die niet een keer in zijn leven
vlucht van de zovele gedegen adviezen.
Leef nu…
En neem vandaag nog het risico.
Handel nu…
Laat jezelf niet langzaam doodgaan
En ontneem jezelf vooral niets om gelukkig te zijn
Pablo Neruda
gepost 23/10/20 - aangereikt door Lutgarde Van Raemdonck
wij. hier. nu. ja
en ach, misschien zullen er ooit bergen rijzen
valleien splijten tussen ons in, zullen wij
met rookpluimen moeten seinen: weet je nog
daar. toen. wij. toch
maar zolang we niet vergeten dat er een moment
was in ons leven waarop we dachten
dit en voor eeuwig, dit heden is een eden
vinden wij ons wel weer in elkaar
en zal ik denken aan wat je ooit onbewaakt
tegen mij zei, je had het in oude psalmen gelezen
aan u gebonden ben ik vrij
Maud Vanhauwaert
Ci sono cosa che volano
Er zijn dingen die vliegen
urelli, carabioni, ore, amni
vogels, horzels, uren, jaren
pero no mi importe
maar belangrijker voor mij
poi ci sono le cose che restano
zijn de dingen die blijven
il dolore, il profile di monti
de weemoed, de contouren van de bergen
e l'eterno
en de eeuwigheid
uit de film La meglio gioventù (2003) ("De beste jeugdjaren")
naar Emily Dickinson
Ik weet niet goed hoe ik liefdesbrieven moet schrijven
maar sinds ik je ken, is alles veranderd en vol schoonheid.
Je bent mijn hemel, die regent op mij,
en ik, als de aarde, ontvang jou.
Frida Kahlo
De Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo (1907-1954) schreef deze woorden in 1946. Niet aan haar bekende echtgenoot Diego Rivera, die ook kunstschilder was, maar aan haar Spaanse minnaar José Bartoli. In totaal doken 25 liefdesbrieven op, alle geschreven door Kahlo en gericht aan ‘my Bartoli’. Dat de twee een affaire hadden, was niet eerder bekend. Lees meer.
Vertel anderen over ons.